مهرداد فلاح در1354 در محله سید نصرالدین تهران متولد شد. در خانواده‌ای سنتی؛ اما این یک خانه عادی نبود. در این خانه یکی از مهم‌ترین نقاشان معاصر ایران نیز زاده شده بود؛ صادق تبریزی که فلاح نقاشی را با او آغاز کرد و سپس در مکتب استادانی چون عربعلی شروه، آقای گلزاری، بیوک احمری، عباس بلوکی‌فر و جمشید سماواتیان آن را به کمال رساند.

اولین حضور او در دنیای حرفه‌ای هنر به سال 1377 و نمایشگاه نقاشی پشت شیشه در گالری 66 بازمی‌گردد. فلاح ازآن‌پس کار نقاشی را با جدیت ادامه داد و در سال‌های دهه 80 در نمایشگاه‌های گروهی بسیاری حضور یافت. او در این سال‌ها آثاری را با ترکیب نقاشی و نمادپردازی ایرانی شکل داد و به عبارتی می‌توان فلاح را جزو نقاشانی دانست که از سنت‌های نقاشی ایرانی برای خلق آثاری مدرن بهره می‌برد. این روند به شش نمایشگاه‌ انفرادی در دهه‌ی هشتاد و نود منجر شد که سه سال پیاپی از 1389 تا 1391 و از 1394 تا 1397 با آثار نقاشی‌خط و به‌خصوص به‌کاربردن المان‌هایی از شیر و خروس شکل گرفت.

در مورد فلاح می‌توان گفت که زندگی و کار در نطفه‌ی سنت ایرانی از یک‌سو و هم‌جواری با نقاشی نوگرای ایران در کنار صادق تبریزی که در مراودت با افرادی چون عربشاهی و پیلارام بود از سوی دیگر؛ فضایی فراهم ساخت که بتواند مکتب سقاخانه را از درون زندگی کند. به عبارتی امروز که آثار او در سطح گسترده‌ای در مراکز بین‌المللی و ملی نمایش داده‌شده‌اند، صاحب‌نظران متعددی او را ادامه‌دهنده و احیاکننده مکتب سقاخانه در نقاشی به شمار آورده‌اند.

حضور عناصر سنتی در آثار فلاح مستقیماً ریشه در سنت‌های ایرانی‌ مانند دعا و طلسم‌ دارد. شیرها از دعای نادعلی گرفته شده و استفاده فرمال از خط ادامه‌دهنده سنتی است که تبریزی در نقاشی‌خط بنا نهاد و فلاح آن را با هنر پاپ درآمیخت. همچنین در مجموعه‌ی خروس‌نشان، او توان خود  را در ارائه نقاشی کلاسیک، آن‌هم در ابعاد بزرگ آشکار کرد.

رضا براهنی در متنی که بر نمایشگاه او نوشته آورده است: «آثار فلاح از تکنیکی قوی و ورزیده برخوردار بوده و امید است که آثار او بخش تازه‌ای در راهکارهای مکتب سقاخانه بگشاید؛ زیرا که گنجینه پربار هنرهای ایرانی که سرمنشأ الهام سرآمدان این مکتب بوده همواره راهگشای هنرمندان ایرانی خواهد شد.»